Mieszkanie Taro & Cassie

Skrzywił się z bólu kiedy Cassie się w niego wtuliła, ale nie przeszkodziło mu to w przytuleniu swojej ukochanej. Wiedział doskonale, że Cassie boi się, iż on mógłby ją zostawić chociaż mu to nigdy by do głowy nie przyszło, a zwłaszcza bez sensownego powodu. Ucałował głowę ukochanej uśmiechając się, był przy niej szczęśliwy i nie chciał tego zmieniać. Nie podobało mu się jednak, że jego ukochana tak się wszystkim przejmuje.
-Kochanie nie masz się o co bać.

Dziewczyna jedynie westchnęła ciężko i leżała tak nic nie mówiąc pogrążona w myślach. Na szczęście do końca szkoły było jeszcze kilka miesięcy więc miała wystarczająco dużo czasu, żeby oswoić się z tą informacja i przestać się tak zamartwiać. Westchnęła ponownie podnosząc głowę i spoglądając w brązowe oczy chłopaka. W kącikach jej ust mimowolnie pojawił się uśmiech. Nie była w stanie patrzeć mu w oczy i nawet się nie uśmiechnąć.

Uśmiechnął się do Cassie mając nadzieję że nie będzie się tak tym wszystkim zamartwiać w końcu nie ma czym. To że będzie pracował w firmie ojca to gdzieś tu na miejscu zaś ojciec w głównej siedzibie firmy ich kontakt ograniczał się będzie zapewne do telefonów. Nie przejmował się tym jednak, pocałował swoją ukochaną.
-Nie martw się o nic zwłaszcza że ja cie nigdy nie zostawię.


//zero weny ///

Dziewczyna przedłużyła nieco pocałunek przykładając swoją drobną dłoń do policzka chłopaka. Odsunęła się od niego nieco nie odejmując ręki od jego twarzy i w zamyśleniu spojrzała mu w oczy.
- Mój tatuś by ci chyba czegoś takiego nie wybaczył - stwierdziła z grymasem na twarzy.
Taro wielokrotnie powtarzał, że jej ojciec go nie lubi, a jeżeli naprawdę tak było to ciekawe co by się stało, gdyby chłopak nagle postanowił opuścić swoją ukochaną. Ciekawe czy cokolwiek było by w stanie obronić go przed wściekłą furią jej nienawidzącego go w takiej sytuacji ojca?

Skrzywił się kiedy dziewczyna zaczęła temat swojego ojca, fakt był taki że jej ojciec nie lubił Tarcia i chłopak już się jako tako z tym pogodził. Jednak mimo wszystko wolałby unikać jakichkolwiek konfliktów z mężczyzną, chociaż nie chciał na jego temat w ogóle rozmawiać. Uśmiechnął się do Cassie podnosząc się do siadu, skrzywił się ponownie tym razem przeszkadzało mu to że przez głupi bark nie będzie mógł teraz nic pożytecznego robić.

Cassie westchnęła ciężko widząc , że przy każdym ruchu twarz chłopaka od razu wykrzywia się w grymasie bólu. Podniosła się opierając z tyłu na łokciach i wpatrywała w niego ze współczuciem.
- Może ty się lepiej stąd nie ruszaj, co? - Położyła rękę na jego zdrowym ramieniu gładząc je. - Nie powinieneś raczej teraz nic robić z tym barkiem.

Skarcił ją wzrokiem za to, że się nad nim użala i od razy położył się, był zły bo nie mógł robić tego co lubił. Nie mógł grać na gitarze, a co mówiąc o prostych czynnościach jak przygotowanie posiłku, nie widział jakoś tego, że Cassie nagle zaczęłaby gotować. Nienawidził chodzić do lekarzy właśnie dlatego, że przez te ich całe diagnozy często nie mógł robić czegokolwiek. Spojrzał na Cassie nadal zły, że się nad nim użala.
-Akurat mi przeszkadza to, że nie mogę nic przez to cholerstwo robić!
Wskazał na to głupie usztywnienie ze wściekłą miną.

Przewróciła oczami z irytacją po czym znów spojrzała na Taro. Naprawdę nic mu się nie stanie jak da sobie na wstrzymanie na kilka dni. Inni jakoś mogliby się lenić całe dnie i specjalnie doszukiwać się kontuzji byle tylko od czegoś się wymigać, ale dla niego najwyraźniej było to największą karą jaka mogła go spotkać. I jak by nie było o wszystko obwiniał ją, bo to w końcu ona zaciągnęła do go lekarza.
- Odpoczniesz sobie klika dni... tygodni. Na dobre ci to wyjdzie. Ja się wszystkim zajmę.

Skrzywił się na samą myśl jakby to niby miało wyglądać. Cassie zajmująca się wszystkim? Nie do pomyślenia przynajmniej dla niego. Nie chciał widzieć jak ona zajmuje się wszystkim a on może sobie co najwyżej poleżeć i syczeć z bólu. Jakoś najtrudniej mu było wyobrazić sobie przygotowywanie przez dziewczynę obiadu w końcu mogła się pokaleczyć przy krojeniu czegokolwiek.
-Cassie ty po dwóch trzech dniach będziesz miała dość. Należałoby się też zająć naszym synkiem.

Dziewczyna spojrzała na niego z wyrzutem pomieszanym ze złością. Po dwóch trzech dniach będzie miała dość? O niee! Teraz już dla samej satysfakcji z udowodnienia mu, że da sobie radę chciała bez jakiegokolwiek piśnięcia zająć się wszystkim.
- Dzieckiem może zająć się moja matka. Bardzo go lubi i czasami nie mogę jej wygonić z mieszkania bo cały czas chce pomagać. - Usiadła splatając ręce na piersi. - Ty myślisz, że ja nie dam rady?!

Westchnął ciężko słysząc to co mówi dziewczyna, spojrzał na nią lekko zirytowany w końcu jeśli ona zacznie się wszystkim zajmować to dla niego nie będzie miała w ogóle czasu. No ale trudno jakoś będzie musiał to przecierpieć jednak nie pasowało mu to ani trochę. Jeszcze bardziej przeszkadzało mu, że w ogóle nie poświęcają czasu własnemu dziecku.
-Może pójdziesz po małego, ostatnio prawie w ogóle nie spędzamy czasu z naszym dzieckiem tylko ciągle zajmuje się nim twoja matka.

Faktycznie nie zajmowali się dzieckiem. Ciągłe przeszkody i goniące ich ważne zadania uniemożliwiały wciśnięcie w ten napięty grafik chociaż kilku minut dla ich malca. Kiedy tylko Cass to sobie uzmysłowiła poczuła się jak wyrodna matka, która nie zajmuje się nawet własnym dzieckiem i podrzuca je jego babci pod opiekę.
- Należałoby - powiedziała stłumionym głosem podnosząc się z łóżka.

Uśmiechnął się lekko, fakt był taki, że jako rodzice byli do bani ciągle oddawali syna pod opiekę matce Cassie. Westchnął ciężko chowając głowę pod poduszkę nic nie mógł robić i strasznie się nudził co mu się w ogóle nie podobało. Nie znosił nudy, a obecna w końcu go zabije.

///zero weny///

Cassie ruszyła po cichu do dziecinnego pokoiku w którym jak dyskotekowe światełka na ścianach tańczyły tęczowe plamki rzucona na nie przez światło przebijające się przez kryształowe koraliki wiszące w oknie. W łóżeczku nakryty kołderką leżał mały Hikaru słodko pochrapując od czasu do czasu. Widok ten nieco rozczulił dziewczynę. Stała tak nad łóżeczkiem przypatrując się śpiącemu malcowi i zapominając o istniejącym świecie. Był taki śliczny i taki podobny do Taro. Delikatnie wzięła go na ręce tak aby przypadkiem nie wybudzić go ze snu i powolnym krokiem wróciła z nim do sypialni. Położyła dziecko na łóżku obok jego tatusia a sama położyła się po drugiej stronie leciutko całując go w główkę.

Po kilku minutach wyciągnął głowę spod poduszki i spojrzał na swojego synka, który był teraz obok niego, pogłaskał malca po główce uśmiechając się. Chciał poświęcać małemu Hikaru dużo więcej czasu niż do tej pory, ale nie wiedział co z tego wyjdzie. Spojrzał na Cassie nadal się uśmiechając nie chciał obudzić swojego synka dlatego wolał się na razie nie odzywać.

Takie leżenie w milczeniu było co najmniej irytujące dla osoby, która nie przepadała za ciszą i niemożnością gadania na okrągło jak nakręcona jednak w tej chwili jakiekolwiek rozmowy mogły obudzić słodko śpiącego malca, który najprawdopodobniej zasygnalizowałby wtedy swoje niesamowite niezadowolenie głośnym płaczem. Uspokajanie rozwrzeszczanego dziecka nie należał do jej ulubionych zajęć i zapewne w dość dużym stopniu wpływało na stan jej słuchu. Jeszcze kilka decybeli głośniej a wizyta u laryngologa i kropelki czy coś w tym stylu byłby nieuniknione. Popatrzyła z uśmiechem na taro i westchnęła spoglądając na śpiącego Hikaru.