Studio nagrań nr 6

Ma powierzchnię 40 m2. i wysokość do 4 m. Dzięki potrójnemu systemowi ścian i sufitów uzyskana została maksymalna izolacyjność od otoczenia, a jednocześnie odpowiednie pochłanianie dźwięku w niskich częstościach. Wyższe częstości są regulowane przenośnymi panelami akustycznymi, aby można było uzyskać w jednym pomieszczeniu różne warunki akustyczne, stosownie do wymagań gatunku nagrań..

//Park.

Katherina weszła do studia nagrań. Wybrała boks położony jak najdalej od innych. Nie było tu nikogo. Więc bez przeszkód mogła zacząć śpiewać. Podłączyła najpierw iPoda do głośników a potem głośniki do dużych słuchawek. Założyła je i włączyła muzykę. Rozniosła się po boksie a Katherina zaczęła śpiewać.
-Przez całe życie bałam się
Uwolnić głos
Dać usłyszeć światu co,
Od zawsze w sercu mam
Ale nadszedł dziś
Moich marzeń czas
Aby spełniać je
Już czas
Pokazać wam
Pokazać wam..

Katherina nie zwróciła uwagi na dziewczynę, która zakradła się pod boks. Pewnie dlatego że nie słyszała jej gdyż miała słuchawki na uszach. Evered wzięła głęboki oddech i zaczęła śpiewać refren.
- Właśnie dziś
Oto ja
Jestem pewna
Że już najwyższy czas by
Marzeniom dać
Spełnić się
Teraz wiem, czego chcę
Dosyć życia tylko snem
Nic nie może już zatrzymać mnie
Oto ja..
Zaśpiewała refren i odgarnęła kosmyki włosów z oczu. Katherina miała piękny melodyjny głos. Jednak zawsze się wstydziła śpiewać przed kimś.

Wtem wpadka Sheeny zepsuła piękny śpiew dziewczyny. Pełznąc na czworaka do wyjścia - blondynka zahaczyła stopą o mikrofon, który upadł na konsolę i zniekształcił głos nieznajomej. Przerażona Shen próbowała uciec, lecz wywróciła się przez zaplątaną kostkę i uderzyła głową w drzwi pomieszczenia. Odwróciła się na plecy, masując czoło dłonią.
- Już po mnie.. - rzekła cicho do siebie, zamykając oczy i kuląc się ze strachu na podłodze..

Katherina zdjęła słuchawki. Była niemało przestraszona. Ktoś nagle zaczął wszystko wywracać. Nie miała pojęcie kto to ani jakie miał zamiary. Zrobiło jej się słabo kiedy pomyślała że owy nieznajomy mógł słyszeć jak ona śpiewała. Odstawiła słuchawki na jedną ze stojących w pobliżu wież i niepewnie wyjrzała za drzwi. Na podłodze leżała kuląc się ze strachu jakaś dziewczynka. Katherina przykucnęła kolo niej i delikatnie położyła dłoni na jej ręce.
- Hej nic ci nie jest? Czemu się tak boisz? -Zapytała się troskliwym głosem. Młoda blondynka ewidentnie skuliła się ze strachu tylko ciekawe czemu? Evered odgarnęła ze swojej twarzy włosy i spojrzała na nieznajoma pogodnym i łagodnym spojrzeniem. Dziewczynka chyba chodziła do I albo II Gimnazjum.

Blada i przestraszona Sheena słuchała kroków, składając ręce do modlitwy. Nagle ktoś ją dotknął i odezwał się do niej łagodnym głosem. Jej fobia i strach sprzed lat ujawniły swą głębię. Wydawało się to nienormalne, lecz właśnie spokojny ton był dla niej równie straszny co hałaśliwy i głośny.
- Bo.. przerwałam nagranie. - wytłumaczyła cicho, patrząc nieśmiałymi, turkusowymi oczami na twarz nieznajomej. Nie wiedziała jak ma się zachować. Zrozumiała jednak, ze paniczny krzyk i ucieczka nie byłyby najlepszym wyjściem w zapoznaniu chociaż jednej nowej osoby.

Katherina uśmiechnęła się do niej delikatnie.
- Spokojnie. Nie przerwałaś mi nagrania ja tylko tak sobie coś nuciłam. -Stwierdziła. Evered przyjrzała się dziewczynce. Pomogła młodej usiąść. Znowu odgarnęła kosmyki jasnych włosów z twarzy. Widząc że dziewczyna się nie uspokoiła ani trochę Katherina powiedziała.
- Hej mnie nie trzeba się bać. Nic ci nie zrobię. -Obiecała jej. Evered odgarnęła włosy z jej czoła.
- Uuu.. Nabiłaś sobie niezłego guza. -Stwierdziła.

- Obiecujesz mi? - zapytała blondynka, słysząc słowa nieznajomej. Wystawiła do niej mały palec prawej ręki aby zapytać czy dziewczyna obiecuje jej, bezpieczeństwo przynajmniej od niej.
Sheena spojrzała w jej oczy, podniosła się i usiadła prosto, na przeciw uczennicy. Gdy zbliżyła swoją rękę do jej czoła - odruchowo odsunęła głowę, lecz stwierdzając, ze przecież nic jej nie grozi pozwoliła dotknąć jej czoła.
- Nie boli. - odezwała się cicho, nie odrywając wzroku od nieznajomej, która wydawała się dla niej być kimś wspaniałym, troskliwym i bardzo przyjaznym po kilku słowach i paru spojrzeniach..

- Tak obiecuje ci. -Powiedziała łapiąc jej palec swoim palcem. Takie dziecinne przyrzeczenie. Kiedy dziewczyna cofnęła głowę Katherina zastanowiła się czy nic jej nie jest oprócz siniaka na głowie. Jednak nic na jej ciele nie wskazywała na to.
- Jestem Katherina. Ale możesz mi mówić Kathie. -Powiedziała.
- A ty jak się nazywasz? -Zapytała się jej. Evered usiadła pod ścianą patrząc na dziewczynę uważnie. Z jej twarzy nie znikał delikatny uśmieszek. Panna Evered spojrzała na nową znajoma i zadała jej jeszcze jedno pytanie.
- Do której chodzisz klasy?

Sheena bardzo się ucieszyła, gdy Katherine złapała jej palec swoim, lecz nie potrafiła tego okazać. Jej twarz wciąż wyglądała na lekko przestraszoną, lecz już zadowoloną i neutralną.
- Jestem.. Shen. Sheena. - przedstawiła się równie cicho jak zwykle mówiła i złapała rękami własne stopy. Dziewczyna była na pewno od niej starsza, lecz nie potrafiła określić, do której klasy chodziła.
- Do pierwszej gimnazjum. - odpowiedziała. - A Ty?

- Miło mi cie poznać. Ja chodzę do pierwszej Liceum. -Odpowiedziała.
- Grasz na czymś? -Zapytała się Kathrie z ciekawością przyglądając się dziewczynie. Licealistka odgarnęła niesforny kosmyk z twarzy. Usiadła po turecku opierając plecy o ścianę boksu. Spojrzała jej w oczy. Nie wiedziała czemu Sheena dalej się jej boi. A raczej wygląda jakby się jej bała. No przecież Kathrie jest niegroźna. Licealista spojrzała na poprzewracany sprzęt.
- Co cie tak przestraszyło? -Zapytała się wskazując broda na poprzewracane konsole.

- Mi także. - odrzekła skromnie. Kolejne pytanie sprawiło jej troszkę kłopotu, który niby nie był taki trudny, lecz jak dla gimnazjalistki.. Krótka rozmowa jeszcze nie przekonywała jej do ufniejszych rozmów, lecz stawiała na jakąś szczerość aby zapoznać się lepiej z Katkeriną.
- Czasem gram na gitarze. - mimo krótkich zdań bardzo ciężko przychodziło jej mówienie. Z zewnątrz wyglądała na spokojną, może troszkę zalękniętą niedawnym zamieszaniem, lecz w środku dzielnie walczyła z samą sobą i nieśmiałością.
- Długa historia.. Boję się ludzi. - rzekła prosto, patrząc w niebieskie oczy rozmówczyni. Wydawało się to dziwne i niezwykłe, lecz odnajdywała w nich spokój..

- Ja gram na Perkusji i skrzypcach. -Powiedziała . Po ostatniej wypowiedzi gimnazjalistki Katherina już wiedziała czemu jest taka zlękniona.
- Cóż.. ja nie lubię jak mnie ktoś dotyka. -Powiedziała. Uśmiechnęła się do niej.
- Ale mnie się już chyba aż tak nie boisz? -Dodała z uśmiechem. Katherina nie chciała dziewczyny niczym wystraszyć. Domyślała się że i tak się boi a raczej walczy ze sobą aby nie uciec. Evered odgarneła w twarzy włosy i związała je gumką w kitkę.

- Raczej nie. Nie jesteś taka jak inni. - rzekła swoim cichym, łagodnym i delikatnym głosem. Mimo oddalenia się od swego narodu w jej głosie słychać było szkocki akcent. Przy każdym słowie lekko otwierała usta, a mina na twarzy wcale się nie zmieniała niezależnie od słów.
- Ładnie śpiewasz. - pochwaliła, jeśli można to tak nazwać, Katherine. Uważała, że licealistka ma ładny głos. Spodobał się jej, gdy słyszała go nim przestawiła konsolę. Widać częściej była za urządzeniem sterowania niż przed..

- A jacy są inni? -Zapytała się zaciekawiona. Katherina oblała się rumieńcem.
- Dziękuje. Ale ja uważam że nie umiem śpiewać to tylko parę sów które wpadły mi w ucho nic więcej. - Stwierdziła. Evered uśmiechnęła się do niej ciekawa czym że się to tak wyróżnia od innych.

Sheenie przypomnieli się uczniowie z ulicy. Starsi o kilka lat, którzy popychali ją i obrażali mimo, ze nic im nie zrobiła.
- Inni mnie nie lubią. Popychają mnie i obrażają. Ty nie. - wytłumaczyła krótko, patrząc na zaczerwienioną twarz Kathe. Nie rozumiała dlaczego się zarumieniła. Zapewne komplement jaki jej przyprawiła spowodował tę reakcję.
- Ty tak sądzisz. Masz melodyjny głos i czysto śpiewasz. - rzekła jakby zdziwiona, że licealistka tego nie wie. Podniosłą się i zmieniła pozycję, gdyż powoli cierpły jej nogi. Sytuacja się zmieniła i teraz Shen prowadziła rozmowę.. Podobnie do rozmówczyni - poprawiła opadające, na nos i oczy, włosy..

Szanida spacerowała korytarzem. Kierowała się ku sali nagrań. Jak tylko usłyszała jakieś glosy poszła za nimi. Zobaczyła Katherine i nieznajomą. - Część. - powiedziała i podeszła bliżej. Ciekawe czy Katherine ja pozna?

Ed przylazł tutaj powolnymi krokami. Rozejrzał się, a po chwili zauważyła jakieś dziewczyny. Nie uśmiechał się, ponieważ i tak nie wie jak to się robi. Wszedł do boksu i złapał za mikrofon, a po chwili jego czysty i piękny głos unosił się. Było słychać jego śpiew. Nie obchodziło go, to czy ktoś go słyszy czy nie. On nie znosił się popisywać.

Piosenka

Szanida usłyszała, że ktoś śpiewa. Odwróciła się i zobaczyła jakiegoś nieznajomego. Podobał jej się jak śpiewał. Nie miała zamiaru mu przerywać. Cały czas słuchała śpiewu. Było tutaj strasznie ciemno, więc oświeciła światło.
Po chwili usiadła na parapecie.

Po chwili skończył piosenkę i spojrzał na dziewczynę, która zaświeciła światło. Nie przejmował się jasnością. Spojrzał jej w oczy, lecz po chwili zaczął drugą piosenkę. Ed miał piękny głos. Gdy śpiewał, to zerknął na dziewczynę co miała dwa kucyki koloru blond. Była naprawdę piękna. Ed śpiewał dalej nie przerywając.

Piosenka

Szanida nie odezwała się. W jej uszach, brzmiał głos nieznajomego. Miał talent. Spojrzała na krople deszczu, ścigające się po szybie okna. Deszcz dudnił, lekko zagłuszając. Niebo było całkowicie zachmurzone tak, że w ogóle nie było widać księżyca i gwiazd.

Ed po chwili skończył kolejną piosenkę. Spojrzał na dziewczynę z dwoma kucykami o kolorze blond. Ach chciałby znać jej imię. Po chwili zerknął na tą, która siedziała na parapecie. Zaczął trzymać mocniej mikrofon i zamknął oczy. Zaczął kolejną piosenkę. Widac było że śpiewa z uczuciem.

Piosenka

Szanida zauważyła, że chłopak cały czas patrzy się na jej koleżankę. - " Może ich przedstawić? " - pomyślała. Chmury zaczęły już przemijać i deszcz. Uśmiechnęła się. Zaczęła zastanawiać się czy nieznajomy się kiedy kolwiek odezwie.

Es skończył swoją dawkę śpiewania jak na dziś. Wyszedł z boksu i spojrzał na dziewczyna, która ma dwa kucyki blond. Po chwili przeniósł wzrok na tą na parapecie. Nie szedł nigdzie. Usiadł na ławce, która był obok niego. - Cześć jestem Edward - powiedział do dziewczyn.